Sienieński Mikołaj h. Dębno (zm. 1484), kanonik krakowski i gnieźnieński, archidiakon sandomierski. Był jednym z jedenastu synów woj. sandomierskiego Dobiesława z Oleśnicy i Sienna (zob. Oleśnicki Dobiesław) i Katarzyny z Goraja, bratem Jana z Sienna i Oleska (zob.), arcybpa gnieźnieńskiego Jakuba z Sienna (zob.), Pawła z Sienna (zob.), Andrzeja i Dymitra Sienieńskich (zob.), stryjecznym bratem kard. Zbigniewa Oleśnickiego (zob.). Od rodzinnych dóbr Sienno w ziemi sandomierskiej przyjął nazwisko Sienieński.
Wymieniony został S. po raz pierwszy w zapisce obituarnej ojca w kalendarzu katedry krakowskiej pod r. 1440 jako piąty w kolejności jego syn, jeszcze bez żadnych godności. Rychło jednak został wprowadzony do kapituły krakowskiej przez stryja, bpa Zbigniewa Oleśnickiego i jako kanonik od co najmniej 1443 r. brał udział w jej posiedzeniach. W r. 1448 świadkował z tytułem scholastyka wiślickiego na dokumencie bpa Oleśnickiego. Dzięki niemu też został w r. 1449 archidiakonem sandomierskim. W l.n. przebywał zapewne najczęściej w otoczeniu Oleśnickiego; świadkował na jego dokumentach w l. 1452–4. Zagrożony utratą archidiakonii z powodu kumulacji beneficjów, uzyskał w r. 1454 dyspensę w wyniku interwencji w Kurii Rzymskiej posłów królewskich. W r. 1455 dostał kantorię włocławską i prawie równocześnie, po przejściu Tomasza Strzempińskiego na biskupstwo krakowskie, opróżnioną przez niego kanonię gnieźnieńską (instalował się na nią 12 XI t.r.). W rzeczywistości jednak stoczył o nią kilkuletni spór z dziekanem gnieźnieńskim i kanonikiem krakowskim Jakubem Kotem z Dębna, zrazu przegrany (miał z niej ustąpić), lecz w wyniku zabójstwa dokonanego przez krewkiego kontrkandydata na szlachcicu Niechanowskim, w styczniu 1459 pozwolono mu ją zatrzymać (dwukrotnie w r. 1460 i 1467 sprzedawał dziesięciny z Podlesia stanowiącego uposażenie tej kanonii). Przebywał jednak głównie w Krakowie, gdzie często jest poświadczona jego obecność na posiedzeniach kapituły (m.in. wraz z innymi kanonikami sprzeciwił się w r. 1456 wydaniu królowi naczyń liturgicznych z katedry krakowskiej na potrzebę pruską) jak też w otoczeniu bpa Strzempińskiego (świadkował na jego dokumentach).
W sporze o biskupstwo krakowskie, który rozgorzał w r. 1460 po śmierci Strzempińskiego między kandydatem Kazimierza Jagiellończyka Janem Gruszczyńskim a nominatem papieża Piusa II Jakubem z Sienna, S. opowiedział się po stronie brata. Od początku 1461 r. uczestniczył w posiedzeniach permanentnie już obradującej kapituły, oczekującej reakcji króla na te wydarzenia. Pomimo wyroku skazującego na wygnanie Jakuba z Sienna i jego braci oraz popleczników S. nie ustawał w podtrzymywaniu oporu kapituły wobec postanowień króla. Gdy po wyświęceniu 31 V t.r. Jakuba na biskupa krakowskiego w Pińczowie, wobec zagrożenia konfiskatą dóbr i innymi restrykcjami króla, kapituła uległa, S. był jednym z egzekutorów klątwy rzuconej 1 VII przez Jakuba z Sienna na dziekana krakowskiego Mikołaja z Łąki i kanonika kolegiaty św. Floriana Jana z Dąbrówki. Rok później Jakub Obulec z Gór dokonał konfiskaty dziesięcin należących do S-ego, jego brata Dymitra, obu Długoszów i Dziersława z Krzyżanowic, stojących do końca przy Jakubie z Sienna. S. zmuszony został do wycofania się z życia publicznego. Schronił się najpewniej we Lwowie w klasztorze Dominikanów, gdzie w czerwcu 1462 wystąpił jako lektor teologii i polski kaznodzieja i gdzie przebywał do czasu zakończenia sporu w r. 1463. W r. 1465 obecny był na posiedzeniu kapituły gnieźnieńskiej, wystąpił też jako świadek na 3 dokumentach arcybpa gnieźnieńskiego Jana Gruszczyńskiego.
W kapitule krakowskiej S. pojawił się dopiero w r. 1468 jako jej pełnomocnik wyznaczony do ustalenia granic między dobrami stołowymi biskupa krakowskiego a dobrami klasztoru wąchockiego, benedyktynów łysogórskich i okolicznej szlachty. Dzierżył wówczas kanonię uposażoną bogatym Bosutowem koło Krakowa. W latach późniejszych przebywał na przemian w Gnieźnie i Krakowie, a po wyborze w r. 1474 Jakuba z Sienna na arcybiskupa gnieźnieńskiego coraz częściej bawił w jego otoczeniu; w r. 1476 świadkował m.in. w Uniejowie na jego dokumencie aprobującym prośbę ich siostry Doroty z Sienna o założenie konwentu paulinów w Wielgomłynach. W r. 1478 starał się o kustodię wiślicką po śmierci Jana Długosza młodszego, uzyskał też pozwolenie papieskie na kumulację z archidiakonią sandomierską innego beneficjum. Równocześnie zarządzał zamkiem i kluczem uniejowskim należącym do dóbr arcybiskupich, okazując się sprawnym administratorem, w zamian za co otrzymał w dożywocie wieś arcybiskupią Kowale i dziesięciny z Cisowej. W październiku 1478, w związku z podjęciem kroków wojennych przez w. mistrza krzyżackiego Marcina Truchsessa na Warmii, na polecenie arcybiskupa i kapituły wywiózł z katedry gnieźnieńskiej do zamku w Uniejowie najcenniejsze relikwie i paramenty liturgiczne, m.in. głowy św. Wojciecha i św. Gereona oraz rękę św. Stanisława, które zwrócił w ciągu następnych dwóch lat. W sporządzonym w XVIII w. katalogu prałatów i kanoników archikolegiaty łęczyckiej wymieniony został pod r. 1479 z tytułem scholastyka, ale w źródłach jedyny raz wystąpił z nim dwukrotnie w l. 1481 i 1484. Toczył wówczas spór o tę prałaturę, którą zawdzięczał bratu Jakubowi, z tamtejszym kanonikiem Bartłomiejem Kiełbasą. Jednocześnie prowadził proces z Janem Gosławskim o kanonię krakowską po Janie Długoszu. Po śmierci w r. 1480 Jakuba z Sienna wystarał się w Rzymie o pozwolenie przejęcia spadku po zmarłym. Jako jego spadkobierca popadł w zatargi z Gdańskiem i gdańszczaninem Janem Mękarzewskim; pośredniczył w nich bp poznański Uriel Górka (chodziło zapewne o jakieś długi). W lutym 1484 odbierał 1 600 fl. węgierskich długu zaciągniętego niegdyś przez króla u Jakuba z Sienna na potrzeby wojenne. Pewne dochody przynosiły mu też rodzinne Sienno w woj. sandomierskim i Chruślina w woj. lubelskim, w których dziedziczył jakieś części. Przed 11 IV 1484 zrezygnował z kanonii gnieźnieńskiej, którą wziął po nim krewniak Jakub Krzyżanowski. Jeszcze we wrześniu t.r. S. był obecny po raz ostatni na posiedzeniu kapituły krakowskiej; wkrótce potem zmarł. Dopiero w maju 1485 kapituła krakowska rozdzieliła należące do S-ego dochody, m.in. prestymonialną wieś Bieżanów. Egzekutorką testamentu S-ego została jego siostra Dorota, wdowa po kanclerzu kor. Janie Koniecpolskim (zob.). Przekazała ona katedrze krakowskiej, zgodnie z wolą zmarłego, nie ukończone drewniane stalle, zamówione w klasztorze oliwskim oraz pieniądze na antyfonarz.
Słownik historyczno-geograficzny województwa lubelskiego w średniowieczu. Oprac. S. Kuraś, w: Dzieje Lubelszczyzny, L. 1983 III; Boniecki; Dworzaczek; Paprocki; Żychliński, VIII; Korytkowski, Prałaci gnieźn., III; Łętowski, Katalog bpów krak., IV; Wiśniewski, Katalog prałatów sandomierskich; Szelińska W., Tomaszewicz J., Katalog dokumentów pergaminowych Biblioteki Czartoryskich w Krakowie, Kr. 1975 I; – Bobrzyński M., Smolka S., Jan Długosz, jego życie i stanowisko w piśmiennictwie, Kr. 1893 nr 173, 180–1, 184–5, 187, 299, 358; Koczerska M., Piętnastowieczne biografie Zbigniewa Oleśnickiego, „Studia Źródłozn.” T. 24: 1979 s. 47; Mętlewicz J. K., Wiadomość historyczna o archikolegiacie łęczyckiej, „Pam. Religijno-Moralny” T. 17: 1849 s. 117; – Acta capitulorum, I; Acta capitulorum Crac.; Akta grodz. i ziem., IV; Akta Stanów Prus Król., I; Cod. epist. saec. XV, III; Cod. Univ. Crac., II; Cracovia artificum 1300–1500; Długosz, Historia, V; tenże, Liber benef., I; Matricularum summ., I; Mon. Pol. Hist. (S. N.), V; Przybyszewski, Wypisy źródł. do dziej. Wawelu, [T. 1:] 1440–1500; Starod. Prawa Pol. Pomn., II nr 3775; Teki Pawińskiego, II; Wizytacje dóbr arcybiskupstwa gnieźnieńskiego i kapituły gnieźnieńskiej z XVI w., Wyd. B. Ulanowski, Kr. 1920; Zbiór dok. katedry i diec. krak., II nr 449, 526; – AGAD: perg. 1939; AP w Kr.: Castr. Crac. t. 15 s. 51; Arch. Kapituły Metropolitalnej w Kr.: Acta actorum, t. 1 k. 16, 16v., t. 2 passim; B. Ossol.: rkp. 165 k. 89v.; B.PAN w Kr.: rkp. 8476, 8478; IH PAN w Kr.: Pracownia Słown. Hist.-Geogr. Mpol. w Średniowieczu Mater. do t. 5 Kodeksu dyplomatycznego Małopolski, Mp V A 48, A/B 89, G 30, 31.
Waldemar Bukowski